Kerstster (euphorbia) giftig of niet?

gerda58

06-12-2012 00:32

Dit is een vraagje. Ik heb voor het eerst vandaag een Kerstster gekocht (plant)(was voordelig bij AH)
Ik wilde hem buiten zetten, bij de voordeur, omdat mijn herfstplant op was.
Maar op internet las ik, dat deze plant daar niet tegen kan. Dus staat hij nu binnen, maar….Ik weet dus niet beter of kerststerren zijn giftig voor dieren en daar let ik altijd op, als ik planten aanschaf. Dus ik gegoogled. http://nl.wikipedia.org/wiki/Kerstster_(Euphorbia) Lees ik dus dat hij hoogstwaarschijnlijk niet giftig is.
Nu staat de plant op een plek waar de katten amper bij kunnen, maar ja je weet nooit. Dus als ik naar bed ga, zet ik hem toch maar veilig weg.
Wat is wijsheid? Weet iemand, wat ik nu moet geloven? Is die plant nou gevaarlijk, of niet?
Channah

06-12-2012 01:21

.
gerda58

06-12-2012 10:36

Hoe gaat het overigens met je na het overlijden van twee van je lieve dieren?
Tja, het slaat een groot gat in je hart, zowel als in de groep, alhoewel inmiddels flink uitgedund. Het is apart te zien hoe het aankomt bij de andere dieren, eigenlijk pas goed te zien aan het gedrag.
Vier katten overgebleven van de elf. Degenen, die overgebleven zijn, zoeken elkaar, maar ook ons veel intensiever op. Doesie was altijd erg op zichzelf, maar wil ineens alleen maar bij mij op de stoelleuning zitten, eigenlijk het liefst op schoot. Haar schuchterheid is plotsklaps helemaal verdwenen. Dan vraag je je af, wat er door zo'n kattenbreintje gaat.
Tygo was een enorme sociale kat en niet expliciet aanwezig, dus waarom is zijn overlijden nu een reden om ineens te veranderen als poes?
Voor onze grote hond is het heel hard, als pup groeide hij op met Purdey. Ze waren echte vrienden. We geven hem veel aandacht en verwennen hem flink. Hij wandelt veel en lang en krijgt een extra snoepje of bot.
Maar hij lijkt toch wat depressief, hij eet minder (en is al niet de dikste), dus geven we hem soms eten uit de hand, dat neemt hij dan wel.
En als we weg zijn geweest, laat hij overduidelijk blijken, ons vreselijk gemist te hebben.
Ik vind dat heel naar voor hem, hopelijk slijt het.
Itheka

06-12-2012 14:56

Wat triest allemaal Gerda, voor jou en voor de dieren.
Maar wat heerlijk voor jullie dat je nog in staat bent om dieren te hebben.
Gisteren waren we bij onze kinderen te eten. Ze hebben sinds twee jaar een hond die tegen anderen heel moeilijk doet, blaffen en zelfs bijten.Hij wordt dan ook als er bezoek is opgesloten in de bench.
Maar tegen mij ( en mijn man) is hij vanaf het begin nooit éénkennig geweest. Hij begroet me altijd heel uitbundig en kruipt op mijn schoot (een vrij groot dier). Heerlijk vind ik dat. Ook met hun vorige hond was ik de beste maatjes, maar die was in de vakanties en op oudejaarsavond altijd bij ons, dus die kende ons goed.
Het is alleen zo erg dat als ik weer een tijdje met die hond in de weer ben geweest, ik zo'n verlangen krijg naar een eigen hond.
Het klinkt misschien gek, maar van het ouder worden vind ik dat het ergste, geen eigen huisdier meer te kunnen hebben.
We hebben alle mogelijkheden overwogen, maar vinden het toch beter er niet meer aan te beginnen, niet alleen in ons eigen belang, maar vooral in het belang van de dieren.
gerda58

06-12-2012 18:24

Ik begrijp precies wat je bedoeld Itheka, moeilijk om mee om te gaan.
Ik ben in principe eigenlijk een katten mens. Maar ik heb ook altijd een hond gehad. Dat voelde gewoon, alsof het zo hoorde.
Ik had altijd grote honden (Mechelse herder, Schotse collie) Want ik werkte altijd graag met mijn honden. Toen Prins 20 jaar geleden aan ouderdom overleed, heb ik jaren geen hond meer gehad. Maar het begon toch weer te kriebelen. Toen heb ik een hondje uit het asiel gehaald, gewoon een lekker beest, niet specifiek om mee te trainen. De kinderen waren nog jong en ik vond het goed voor hun ontwikkeling. Ze waren dol op Purdey. En toch…
Toen zag ik bij de Stichting Red een dier, pups waar ik helemaal verliefd op werd: New Foundlanders (nee het kon niet groter) Ik heb toen drie uur gereden en kennis gemaakt. Toen deed onze Jip zijn intrede. Toen en nog steeds ben ik vreselijk verliefd op die hond.
Hij is zo verschrikkelijk lief voor ons! Maar niet voor vreemden, ook hij moet de bench in, als er vreemden komen.
En toen ging ik slechter lopen…Hopeloos. Gelukkig verdelen we het uitlaten en kan ik toch nog steeds met hem naar buiten.
Maar ik realiseer me heel goed, dat Jip mijn laatste hond zal worden en ik geniet met volle teugen van hem. Ik had eigenlijk niet meer moeten beginnen aan een grote hond, dat voelde ik toen ook wel. Maar het was liefde op het eerste gezicht en ik kon mijzelf niet beteugelen.
Het zal niet helpen, om te genieten van andermans honden, je hebt een band met je eigen hond. Toch jammer, als je ouder wordt.
Channah

06-12-2012 22:29

.
georgina

19-12-2012 16:32

Ik zit met hetzelfde probleem, een huis zonder dieren is leeg. Ik heb nog 2 katten en de ene is al oud, de ander middelbaar. Wat ik wèl overweeg is oude dieren uit het asiel, die hebben geen schijn van kans om geplaatst te worden en bij mij zouden ze nog een paar leuke jaren hebben. Hun tekortkomingen neem ik graag voor lief.
Channah

19-12-2012 17:15

.
Itheka

19-12-2012 17:22

Dat geloof ik Channah, ik vind het ook altijd moeilijk als ik berichten lees over honden die een tweede tehuis zoeken. Maar je weet hoe het bij ons is, geen woning voor een hond.
Channah

19-12-2012 17:49

.

Kerstster (euphorbia) giftig of niet?

gerda58

Channah

gerda58

Itheka

gerda58

Channah

georgina

Channah

Itheka

Channah