Zo'n zestig jaar geleden werkte ik op een administratiekantoor. Ik was 21 jaar en vrijgezel. Eén van onze klanten was een oude steenrijke ongetrouwde man, die alzheimer had. Hij had wat verre neven en nichten die alles zouden erven bij zijn dood. Mijn baas had een hekel aan die familie en wilde alles doen om ze niets te laten erven.
Zo stelde hij mij voor om met die man te trouwen, ik zou dan alles erven en de familie had het nakijken.
Ik heb mijn baas natuurlijk hard uitgelachen. Het idee alleen al. En ook al zou ik schatrijk zijn geworden ik heb er nooit spijt van gehad. In mijn familie ben ik er later nog wel eens mee gepest. “Had het nou toch gedaan, dan hadden wij ook wat gehad”. en “Je hebt ons een vermogen door de neus geboord”, van dat soort plagerijen.
Ik denk als ik met die man was getrouwd, dat ze me dan ook een erfenisjasgster of een hoer hadden genoemd.
Ik kan me echt niet voorstellen dat vrouw echt uit liefde met die oude man is getrouwd.