Uiteraard voel ik me erg betrokken bij dit topic. Ik kan er door mijn ervaringen veel over vertellen. Maar helaas kan ik het niet opbrengen nu, misschien later. Voorlopig is Cheetah alweer aan de derde kuur bezig en hij gaat nog steeds heel goed. Ik had altijd al een enorme band met deze kat, omdat ik hem na de geboorte zelf heb grootgebracht, terwijl hij al met niesziekte werd geboren. Het is echt een gevecht geweest, om hem in leven te houden. Dat is ca 10 jaar geleden. Nu is onze band nog hechter geworden, hij doet zo zijn best. S-morgens kom ik beneden en dan zit hij achter de kamerdeur te wachten en sprint hij naar de ijskast, want dan krijgt hij zijn pilletje met smeerworst. Hij zit, slaapt en knort de hele dag bij mij in de buurt.
Duschi is mijn lapjespoes en ook zij is besmet. Ze is verlegen, maar heel aanhankelijk. Zij zit in de stille fase, wel vaak verkouden, stilletjes, veel slapen, maar ook goed eten nog. Zij is echt zo een lieverdje.
Simba is mijn gouden poes, een rode, Britse korthaar (14 jaar). Zij verloor enige jaren geleden een voorpoot. Lange tijd moeten herstellen, omdat ze een infectie kreeg en opnieuw geopereerd moest worden en de wond niet wilde sluiten. Een jaar lang hebben we, in samenspraak met Utrecht, de wond met klei dichtgesmeerd (4 keer per dag), lang AB gebruikt en een feestje gevierd toen het eindelijk lukte. Zij is niet getest, omdat ze al zoveel meegemaakt heeft en de DA voor haar een nahtmerrie is. Ergens heb ik een sprankje hoop dat zij het niet heeft, ze is nogal op zichzelf. Ze is meestal op een andere verdieping dan de andere katten waren. Maar ik weet; soms is hoop ijdel…Zij mag trouwens op de slaapkamer komen en ligt dan tegen mijn hoofdkussen (liefst tegen mijn gezicht, zodat ik proestend wakker wordt)