Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Gonnie
Precies dat heb ik ook Marjorie met RR. Ik vond haar geen warme persoonlijkheid en zo als jij haar beschrijft zo kwam zij ook bij mij over, en buiten dat, Jazz muziek doet mij ook niets, en zeker dat zingen van RR helemaal niet.
De kant die ik meemaakte is dat ze aardig was.
Verder is het in wezen niet zo relevant of zij als zangeres aardig is.
Het was een jazz-diva en een zeer goede. Dat zullen vriend en vijand beamen.
In hun vak zullen deze mensen altijd die persoon zijn die ze op een podium uit horen te stralen (dat wordt ook van hen verwacht), dat past bij hun specifieke zangtalenten en genre.
Natuurlijk was Sinatra een over het paard getilde zanger en acteur (zoals de meeste van zijn soort), maar hij was een ster, met een bijzonder talent. Ook een diva (of zeg je in zijn geval divo:) of was het gewoon een crooner?)
Een ster was hij volgens mij, omdat hij geen poespas nodig had van allerlei heen en weer hippende exotische vogels, maar gewoon opkwam achter zijn muziekstandaard, uiteraard met de beste orkesten ter wereld en…..dat de persoonlijkheid en muziek sprak.
Maffioso? Misschien..maar wat heeft dat met zijn bijzondere techniek en uitstraling te maken? Niets toch?
Afijn, ik ben er heilig van overtuigd, dat als mensen van bepaalde zangers en zangeressen houden, de maat anders genomen wordt m.b.t. hun persoonlijke handicaps. Dat doet er dan ook eigenlijk niet toe. De meeste omhooggevallen artiesten van deze tijd, waar de middelmatigheid vanaf straalt, hebben het hoger in hun bol dan de “echte groten”.
Waarbij ik ook nog kan aantekenen, dat het meestal om horen zeggen gaat en niet om eigen ervaringen als mensen/artiesten de maat wordt genomen.
Douce
In het verleden, kwam ik Gerard Cox vaak tegen op het strand van Rockanje. Zijn voorliefde ging uit naar het zelfde strandterras als het mijne (kon daar toen nog m'n tassen etc. onder de stoelen laten staan enz. en mijn zoons waren nog geen volwassen kerels*. Het waren stoelen naast elkaar tegen de wand). Hij zat nogal eens naast me, rustig te lezen in een boek. Vreselijk vond hij het als mensen van een afstand begonnen te schreeuwen naar hem. Want het was geen praten meer. Dan zag ik hem ahw ineenkrimpen. Ik groette hem altijd en daarmee was de kous af. Wat had ik trouwens een hekel aan die bla bla figuren die zo nodig “moesten” en een mens (in dit geval een artiest) niet met rust konden laten.
Natuurlijk staan artiesten graag in de belangstelling binnen de cirkel van hun ambiance, maar dat heeft met hun privé niets te maken.
Het lijkt mij dan ook niet voor niets, dat sommigen niet meer tegen de druk kunnen en een einde aan hun leven maken dan wel in andere dingen vluchten.
Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. Rita Reys had deze sterke benen (letterlijk en figuurlijk:)), daar heb ik respect voor.
* Jaren later, toen mijn zoons het huis uit waren, heb ik het strand van Rockanje verruild voor de Maasvlakte, waar geen Horeca is, maar dat is een ander, vrij lang, verhaal:D
Douce
